Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Πρώτη Ανάσταση

















Πρωί, πολύ πρωί (για τα δεδομένα μου), ακολουθία της Πρώτης Ανάστασης, Φλώρινα, Αγία Παρασκευή.
Ο λαός Του με τη φωνή ιερέων και ψαλτών ανυπομονώντας πια ζητά: Ανάστα ο Θεός!
Και αμέσως σηκώνεται μια βουή από στασίδια που χτυπάνε, από χέρια που κρούουν καθίσματα. Σχεδόν συγχρονισμένοι όλοι. Το τέμπλο τρέμει. Τρέμει και η Ωραία Πύλη που, κλειστή μέχρι τώρα, ανοίγει στο τρίτο ψάλσιμο και βγαίνει ο ιερέας με τα βάγια. Επιμένουν οι ψάλτες, Ανάστα ο Θεός! Επιμένουν και τα στασίδια. Αυτός ο ζεστός ήχος του ξύλου που χτυπάει ξύλο δεν τρομάζει...παραδόξως. Σαν η ίδια η πλάση να παρακαλεί. Ανάστα ο Θεός! Και ο παλμός της καρδιάς μου εναρμονίζεται με τον ξύλινο κρότο. Και αναρωτιέμαι τι έγινε. Γιατί κάτι έγινε. Αλλιώς δεν εξηγούνται τα δάκρυα στα μάτια μου, και στης διπλανής, και στης πιο δίπλα.
Άντε λίγο έμεινε... Καλή Ανάσταση σε όλους!

Παναγιώτα Καραστέργιου

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Τα χέρια τ΄ αδειανά

















Είδα αυτό το όνειρο:
Ένας άνθρωπος παρουσιαζόταν στο κριτήριο του Κυρίου:
"Κοίταξε, Θεέ μου", του έλεγε, τήρησα τον νόμο σου",
δεν έκανα τίποτε το αισχρό, κακό ή αντίθρησκο.
Κύριε, τα χέρια μου είναι καθαρά".
- "Ασφαλώς, ασφαλώς", του απαντούσε ο καλός Θεός...
"αλλά είναι άδεια".

Ραούλ Φολλερώ, Γάλλος ανθρωπιστής και ιεραπόστολος του 20ου αι.
Φωτογραφία: Σέβη Κωνσταντινίδου

Scratch στην Καινή Διαθήκη...

Ήγγιγκεν η ώρα των επαναλήψεων...(Όχι πως δεν θα ερχότανε!)

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Ανάσταση



Έχει κάτι μέρες που σε ειδοποίησαν πως πέθανε ο φίλος σου, ο κολλητός σου. Πήγες στον τάφο του και έκλαψες. Μέχρι και συ έκλαψες. Και μετά, έτσι απλά, του είπες να βγει έξω. Από τον τάφο έξω, να σε δει. Σε είδε και ξανάζησε. Αναστήθηκε το λέμε. 
Και μετά, όταν εσύ πέθαινες, "από ώρας έκτης έως ενάτης” πολλοί νεκροί βγήκαν από τους τάφους και “ενεφανίσθησαν πολλοίς”. Αναστήθηκαν το λέμε.
Και μέσα σε τρεις μέρες και συ ο ίδιος, που σε είχαν βάλει σε τάφο, που είχαν τσεκάρει πως δεν ζεις, “εφανέρωθης” σε πολλούς, “ηγέρθης”. Αναστήθηκες το λέμε.
Και τώρα εγώ αναρωτιέμαι αν μου αρκεί αυτό. Που αναστήθηκες και ανέστησες. Που νίκησες τον θάνατο. Μα αφού σου έχω μια λίστα με αυτούς και αυτά που δεν μου ανέστησες, αναρωτιέμαι- μου αρκεί αυτό;
Ξέρεις, πηγαίνω και γω σαν τις μυροφόρες αξημέρωτα και πρωινά στα μνήματα, με μύρα και κάθε καλό για κάθε αγαπημένο. Με πιάνουν και μένα τα κλάματα σαν κι αυτές. Και περιμένω.
Να έρθεις να με ρωτήσεις, όπως αυτές, “Γυναι, τι κλαίεις;”. Να ακούσω από τον άγγελο το “αποκεκύλισται ο λίθος” και να φύγουν ένα ένα τα βάρη που με πλακώνουν.
Να σου πω πως "ἡμεῖς ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι”, αλλά τώρα πια δεν ζει. Και να με πείσεις πως είμαι "βραδεῖα τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν”. Να έρθεις στο δρόμο δίπλα μου να περπατήσεις "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ” και να με ρωτήσεις, όπως ρώτησες αυτούς που πορεύονταν προς Εμμαούς, γιατί είμαι σκυθρωπή. Να μου απαντήσεις με ένα “Χαίρετε” και να είναι αυτό εντολή ζωής. Να με φωνάξεις σαν την Μαρία με το όνομά μου, σαν να με ξέρεις από παλιά, και να συνεχίσεις με εντολή "Μὴ φοβεῖσθε”. Και γω τελικά να επιμένω "Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν”, γιατί "διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν” και "ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν”. Ναι, αυτό μου αρκεί. Χριστός ανέστη. Ευτυχώς.


Άννα Βακάλη